Joran was nog maar net 17 jaar oud geworden toen hij op 3 februari 2020 overleed, rustig en in de vertrouwde armen van zijn moeder. De strijd was gestreden, hij kon niet meer en was helemaal op.
Zijn prachtige, uitbundige lach, die 17 jaar lang veel blijdschap aan zijn ouders, broer en dierbaren heeft gegeven komt in elke herinnering en op elke foto terug. Met zijn lach gaf hij aan zovelen plezier.
Lieve Joran, jij leeft voort in de harten van de mensen die jou hebben gekend. En ook de mensen die jou niet kenden dragen jou bij zich doordat er met zo veel liefde over jou wordt gesproken.
Tijdens de herdenkingsdienst werd er door jouw moeder dit prachtige gedicht voorgedragen
“Do not stand at my grave and weep;
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on the snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.”
(Mary Elizabeth Frye)
